با آغاز به کار آقای روحانی به عنوان رئیس جمهور منتخب؛ ایران وارد مرحله جدیدی از تاریخ خود خواهد شد، مرحله ای بس حساس، دشوار و تاریخ ساز.
متاسفانه کشور ایران طی سده گذشته به واسطه موقعیت ویژه فرهنگی-تاریخی وجغرافیائیش و سپس کشف ذخایر عظیم نفت و گاز همواره در کانون توجه قدرتهای برتر بوده وبه قول دکتر مصدق: تا نفت داریم، نیز همین خواهد بود. شاید به همین دلیل است که نقش قدرتهای خارجی بر سرنوشت ایرانیان در یکصد سال گذشته بسی پررنگتر از نقش خود مردم ایران مینماید.
در این راستا ابرقدرتها تاکتیک ساده ای دارند سیاست هویج یا چماق!
و مشکل بزرگ آقای روحانی اینست که غرب بر سر قضیه اتمی جمهوری اسلامی چماق خود را بلند کرده است و اصولاً زمانی کار به چماق میکشد که تعارف هویج کارساز نبوده است. بیم وهراس من اینست که معمولاً وقتی کار به اینجا میکشد قدرتهای بزرگ ابائی از فرود آوردن ضربه ای مهلک، سنگین، محکم و کارساز را ندارند.
به عقیده بنده اوضاع امروز ایران به طرز عجیبی مشابه شرایط پذیرش قطعنامه "598" شورای امنیت
و پایان جنگ ایران-عراق است و آقای روحانی آمده که اگر لازم شد جام زهر را به جای رهبری بنوشد.
در مورد پایان جنگ واقعیت این بود که؛ در سالهای آخر جنگ ایران-عراق دیرزمانی بود که ایرانیان به لطف رشادت نیروهایشان ، مشخصاً بسیج و بعد سپاه در فرماندهی نیروهای بسیجی، رفته رفته داشت پیروز جنگ میشد. نقطه عطف ماجرا فتح جزیره استراتژیک فاو بود.
در آخرین سالِ جنگ، ایران عملیات محیرالعقولی را در منطقه مرزی اروندرود واقع در منطقه نفت خیز جنوب غرب ایران در محور شلمچه با موفقیت اجرا کرد. در شب عملیات غواصانِ واحدهای تخریب و اطلاعات عملیات سپاه توانستند شبانه از اروند گذشته ضمن پاکسازی موانع عظیم ایضائی و بازدارندهء خط مقدم ارتش عراق، معابر فراوانی را برای حمله اصلی نیروها باز کنند. صدام حسین که فکر میکرد اروندرود خود یک مانع بزرگ طبیعیست و ایرانیان هرگز قادر نیستند از آن عبور کنند چنان غافلگیر شد که ظرف چند ساعت سه لایه از خط مقدمش در هم شکست لذا برای حفظ بقیه نیروهایش مجبور به عقب نشینی شد. در این میان نیروهای آبی-خاکی سپاه و ارتش با هماهنگی توسط قایقهای تندرو تعداد زیادی نیرو را شبانه از اروند عبور دادند. شکسته شدن خط مقدم عراق و عقب نشینی به هلیکوپترهای ایران فرصت داد تا حجم عظیمی از ادوات سنگین شامل تانک، خودروهای زرهی و توپخانه را شبانه به آن سوی اروندرود انتقال دهند با فرارسیدن روز نیروهای ایران با تظاهر به حمله به بصره، فرماندهی نیروهای عراقی را فریب داده وادار به تمرکز روی بصره کردند و به راحتی منطقه مورد نظر عملیات، جزیره فاو را به تصرف در آورند. فاو تنها گلوگاه عراق برای دسترسی به خلیج فارس است و بدون فاو دست صدام حسین از خلیج فارس و نیروی دریائیش در خلیج فارس کوتاه میشد.
ولی این چیزی نبود که ابرقدرتها برتابند، سالها بود که پای ابر قدرتها به جنگ ایران-عراق باز شده بود و قرار نبود اجازه دهند طرفی به پیروزی قطعی برسد!. لذا تمام توان خود را به کار بردند تا با زیر فشار گذاشتن بین المللی ایران درست به مانند این روزها، مسئولین وقت ایران را مجبور به پذیرش قطعنامه 598 و خاتمه جنگ کنند. در این راه ابائی از دخالت مستقیم در جنگ علی الخصوص بر سر پس گیری فاو از ایران به نفع صدام حسین نداشتند و وقتی آیت الله همچنان بر طبل جنگ جنگ تا پیروزی میکوبید با هدف قرار دادن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس همان ضربه مهلک و سنگین و کارساز خود را فرود آوردند و به فاصله 24 ساعت امام خمینی جام زهر را نوشید و بدین ترتیب جنگ پایان یافت.
درست یک روز قبل از شروع به کار آقای روحانی به عنوان رئیس جمهوری ایران، دور تازه ای از تحریمها از طرف امریکا و شرکای غربیش اعمال خواهند شد اگر موفق به پیاده کردن این مرحله از تحریمها شوند ایران قادر نخواهد بود دیناری از نفت عواید نقدی داشته باشد.
با این اوصاف و با توجه به شرایط موجود به نظر میرسد ماموریت ویژه آقای روحانی کمک به رهبریست تا به نحوی آبرومندانه ای پرونده اتمی ایران حل و فصل شود که البته هزینه و تحقیر احتمالی سازش بر سر مسئله اتمی به پای روحانی نوشته خواهد شد. در این میان اگر آقای روحانی موفق شود قفل اتمی ایران را باز کند طبعاً وضعیت معیشتی مردم بهتر خواهد شد و احتمالاً به مقبولیت عمومی در سطح جامعه نیز دست خواهد یافت.
متاسفانه کشور ایران طی سده گذشته به واسطه موقعیت ویژه فرهنگی-تاریخی وجغرافیائیش و سپس کشف ذخایر عظیم نفت و گاز همواره در کانون توجه قدرتهای برتر بوده وبه قول دکتر مصدق: تا نفت داریم، نیز همین خواهد بود. شاید به همین دلیل است که نقش قدرتهای خارجی بر سرنوشت ایرانیان در یکصد سال گذشته بسی پررنگتر از نقش خود مردم ایران مینماید.در این راستا ابرقدرتها تاکتیک ساده ای دارند سیاست هویج یا چماق!
و مشکل بزرگ آقای روحانی اینست که غرب بر سر قضیه اتمی جمهوری اسلامی چماق خود را بلند کرده است و اصولاً زمانی کار به چماق میکشد که تعارف هویج کارساز نبوده است. بیم وهراس من اینست که معمولاً وقتی کار به اینجا میکشد قدرتهای بزرگ ابائی از فرود آوردن ضربه ای مهلک، سنگین، محکم و کارساز را ندارند.
به عقیده بنده اوضاع امروز ایران به طرز عجیبی مشابه شرایط پذیرش قطعنامه "598" شورای امنیت
و پایان جنگ ایران-عراق است و آقای روحانی آمده که اگر لازم شد جام زهر را به جای رهبری بنوشد.
در مورد پایان جنگ واقعیت این بود که؛ در سالهای آخر جنگ ایران-عراق دیرزمانی بود که ایرانیان به لطف رشادت نیروهایشان ، مشخصاً بسیج و بعد سپاه در فرماندهی نیروهای بسیجی، رفته رفته داشت پیروز جنگ میشد. نقطه عطف ماجرا فتح جزیره استراتژیک فاو بود.
درست یک روز قبل از شروع به کار آقای روحانی به عنوان رئیس جمهوری ایران، دور تازه ای از تحریمها از طرف امریکا و شرکای غربیش اعمال خواهند شد اگر موفق به پیاده کردن این مرحله از تحریمها شوند ایران قادر نخواهد بود دیناری از نفت عواید نقدی داشته باشد.
با این اوصاف و با توجه به شرایط موجود به نظر میرسد ماموریت ویژه آقای روحانی کمک به رهبریست تا به نحوی آبرومندانه ای پرونده اتمی ایران حل و فصل شود که البته هزینه و تحقیر احتمالی سازش بر سر مسئله اتمی به پای روحانی نوشته خواهد شد. در این میان اگر آقای روحانی موفق شود قفل اتمی ایران را باز کند طبعاً وضعیت معیشتی مردم بهتر خواهد شد و احتمالاً به مقبولیت عمومی در سطح جامعه نیز دست خواهد یافت.
